Αγαπητέ μ@λάκα

Η θρυλικΗ νουβΕλα της ΒιρζινΙ ΝτεπΑντ

«Αγαπητέ μ@λάκα»

Σε πρώτη παγκόσμια διασκευή για το θέατρο από τον Σωτήρη Καραμεσίνη και την Εύα Κοτανίδη.

Με αφορμή ένα περιστατικό κακοποίησης η παράσταση αποτελεί μια παρέμβαση για ενσυναίσθηση, θεραπεία και αυτογνωσία. Απέναντι στη σύγχυση, την κρίση, τη βία, την απελπισία και την οργή που προωθούνται καθημερινά από τον κυρίαρχο λόγο των media και των κοινωνικών δικτύων, η παράσταση προτείνει ένα δρόμο συμφιλίωσης με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Στο Θέατρο Μικρό Γκλόρια. Με τη σκηνοθετική υπογραφή του Σωτήρη Καραμεσίνη και ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό καστ: Ορέστης Τζιόβας, Εύα Κοτανίδη, Μυρτώ Γκόνη.

Έως 30/1 κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00

Εισιτήρια!

Ταυτότητα

Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας
Δραματουργία - Θεατρική διασκευή: Σωτήρης Καραμεσίνης - Εύα Κοτανίδη
Βασισμένο σε μια ιδέα της Εύας Κοτανίδη
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Καραμεσίνης
Σκηνογραφία: Σωτήρης Καραμεσίνης
Κοστούμια: Κατερίνα Μαργαρίτη
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Ασημάκης- Music Art Lab
Art Direction: Γιάννης Λώλης
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδας
Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης
Εκτέλεση παραγωγής: Αναστασία Παπαγεωργίου - Τέχνης Πολιτεία
Παραγωγή: Musarte & Σαλτιμπάγκoι

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά): Μυρτώ Γκονη, Εύα Κοτανίδη, Ορέστης Τζιόβας.

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος.

Το βιβλίο της Βιρζινί Ντεπάντ «Αγαπητέ Μαλάκα» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Στερέωμα.

Ακατάλληλη για θεατές κάτω των 16 ετών.

Προπώληση:
https://www.ticketservices.gr/event/mikro-gloria-agapite-malaka

Έγραψαν για το έργο

«Όπως το Βερνόν Σουμπουτέξ, το Αγαπητέ μαλάκα είναι ένας ύμνος στη φιλία, στον δεσμό εκείνο που τουλάχιστον μπορεί να κάνει τον άνθρωπο λιγότερο “μαλάκα” και τη ζωή πιο υποφερτή, τουτέστιν να τη σώσει. Αναμειγνύοντας τα θέματα, τις φωνές των ηρώων και τα γλωσσικά ιδιώματα, το Αγαπητέ μαλάκα είναι ένα φωτεινό μυθιστόρημα μεγάλης ευγένειας. Αυτό μπορεί να φαίνεται οξύμωρο όταν πρόκειται για τη Βιρζινί Ντεπάντ, αλλά δεν είναι». | Le Monde

Η επιστολική φόρμα, αγαπητή στους ηθικολόγους συγγραφείς του 18ου αιώνα, την οποία η Despentes ενδυναμώνει ή μάλλον δυναμιτίζει με την ηλεκτρισμένη και ακριβή γραφή της, προσδίνει στο μυθιστόρημα Αγαπητέ μαλάκα τη βαρύτητα ενός διεισδυτικού δοκιμίου για την εποχή μας. Τα λόγια της Ρεμπέκκας, του Οσκάρ και της Ζοέ προχωρούν σε βάθος καθώς συζητούν τα καίρια ζητήματα της εποχής του #MeToo, του μαχόμενου φεμινισμού και του επαναπροσδιορισμού του ανδρισμού, της βίας της αγέλης όπως εμφανίζεται στα κοινωνικά δίκτυα και του ολοένα και πιο θριαμβευτικού φιλελευθερισμού. | Télérama

Ένα μυθιστόρημα που συντίθεται από την ανταλλαγή μέιλ μεταξύ ενός συγγραφέα και μιας ηθοποιού, δύο ανθρώπων μοναχικών και ταλαιπωρημένων από τη ζωή και την εποχή. Μια δυναμική μαρτυρία για τον καιρό μας και τα αδιέξοδά του. Ένας ύμνος στη φιλία. Μια επιτυχημένη επίδειξη συγγραφικής δεινότητας. | Les Inrockuptibles

Η Βιρζινί Ντεπάντ, αυτή η φυσιογνωμία της φεμινιστικής αναγέννησης αποδεικνύει ότι ξέρει πώς να είναι ταυτόχρονα ριζοσπαστική και συναινετική, ζητώντας τον τερματισμό του πολέμου των φύλων μετά το #MeToo. | L’Obs

Η Βιρζινί Ντεπάντ γράφει σαν να ανεβαίνει στο ρινγκ. Με το μυθιστόρημα Αγαπητέ μαλάκα αναγεννά το επιστολικό μυθιστόρημα με φόντο την καραντίνα για να αναδείξει θαρραλέες απόψεις και, τελικά, να συνθέσει έναν ύμνο στον διάλογο και την αποστασιοποίηση. Μια αντιπαράθεση 2.0 που ξεχειλίζει από έξυπνες ατάκες και τρυφερότητα. Λαμπρή και αποτελεσματική. | L’Humanité

Η Βιρζινί Ντεπάντ διαλέγει σε αυτό το μυθιστόρημα την επιστολική μορφή. Αυτή η επιλογή θα μπορούσε να φαίνεται παρωχημένη, φέρνοντας στον νου τη Μαντάμ ντε Σεβινιέ ή τη Γεωργία Σάνδη, αλλά η αλληλογραφία σήμερα έχει μεταφερθεί στο πληκτρολόγιο και στην οθόνη. Θα έλεγε κανείς ότι η Ντεπάντ εκσυγχρονίζει τις Επικίνδυνες σχέσεις: μια γυναίκα και ένας άνδρας αλληλογραφούν στην πλάτη μιας νεότερης γυναίκας. Αλλά εδώ δεν έχουμε κάποιο μακιαβελικό σχέδιο, αλλά μια επιδέξια μέθοδο την οποία χρησιμοποιεί η συγγραφέας για να ξεδιπλώσει αποτελεσματικά όλες τις απόψεις της για τον φεμινισμό, τις εξαρτήσεις, τα γηρατειά. | Libération